الهی

نه من آنم که ز فیض نگهت چشم بپوشم

نه تو آنی که گدا را ننوازی به نگاهی

در اگر باز نگردد  "   نروم باز بجایی

پشت دیوار نشینم  "   چو گدا بر سر راهی

کس به غیر از تو نخواهم چه بخواهی چه نخواهی

باز کن در که جز این خانه مرا نیست پناهی

خدایا به من دیده عبرت بین بده تا ناچیزی خود را ببینم و عظمت و جلال تو را به راستی بفهمم و به درستی تسبیح

کنم من اعتقاد دارم که خدای بزرگ انسان را به اندازه درد و رنجی که در راه خدا تحمل کرده است پاداش می دهد

و ارزش هر انسانی به اندازه درد و رنجی که دراین راه تحمل کرده است و می بینیم که مردان خدا بیش از هر کس در زندگی خود گرفتار بلا و رنج و درد شده اند. امام علی (ع) بند بند وجودش با درد و رنج جوش خورده است امام حسین(ع)را نظاره کنید که در دریایی از درد و شکنجه فرو رفت که نظیر آن در عالم نیست و زینب کبری (س)که با درد ورنج انس گرفته . درد دل آدم را بیدار می کند روح را صفا می دهد غرور و خودخواهی را نابود می کندفراموشی را از بین می برد انسان را متوجه خود می کند انسان گاهی خود را فراموش می کند.فراموش می کند که بدن دارد بدنی ضعیف و ناتوان که در مقابل عالم و زمان کوچک و ناچیز است فراموش می کند که همیشگی نیست و چند صباحی بیشتر نیست         

                                              شهید چمران

کربلا عرش خدا روی زمینه

جبرئیلش پسر ام البنینه

آرزومه که زیر علم بمیرم

یا بیام یه گوشه حرم بمیرم

آرزومه اونقدر بگم اباالفضل

به طواف دستای قلم بمیرم

یعنی میشه آقاجون بها بگیرم

یعنی میشه اذن کربلا بگیرم